Dhaka week 1
Door: Hans van Hooff
Blijf op de hoogte en volg Hans
09 Oktober 2016 | Bangladesh, Dhaka
Week 1: Welkom in Dhaka en het NGO affairs bureau
Mijn eerste week in Dhaka zit erop en Dhaka heeft grote indruk op me gemaakt door haar positieve eigenschappen maar ook de vele uitdagingen die de stad heeft. Tot nu toe heb ik Noord-Dhaka, Centraal Dhaka en een klein stuk van Old Dhaka kunnen verkennen. Dhaka bezwijkt onder de hoeveelheid mensen. Er wonen 17 Miljoen mensen in een stad met dramatische infrastructuur en enkel bovengronds openbaar vervoer. Lopen is bijna net zo snel als een taxi door de hoeveelheid verkeer. We doen regelmatig 45 minuten van ons appartement naar het kantoor terwijl dit 3 kilometer is. Op de hoofdstraten rijden bussen (allemaal bouwjaar < 1975) auto’s en CNGs, een 1 a 2 persoons mini taxi waarbij je in een soort stalen kooitje de weg over sjeest (zie foto). De wegtaferelen zijn ongelooflijk gevaarlijk. Iedereen rijdt met volle vaart op kruispunten en files in en kijkt op het laatste moment wie er uitwijkt. Waarschijnlijk herkenbaar voor India-gangers, maar totaal nieuw voor mij. In zijstraten zijn er daarnaast ook rickshaws. Voor 20 cent tot een euro rij ik een half uur rond als een koning. Het straatbeeld bestaat vooral uit forenzen en handelaars: vrouwen onderweg naar kledingfabrieken, mannetjes met allerlei spullen op karretjes: huiden, bamboo, fruit, staal, alles. In de spits is ook lopen lastig. Verkeer stopt voor niks en de stoepen (die overigens vol diepe gaten zitten) raken overvol. Ik ben een bezienswaardigheid. Iedereen kijkt me aan. Ik word meerdere keren per dag gevraagd om met kinderen en jongeren op de foto te gaan. Ook maken mensen regelmatig selfies met mij op de achtergrond (en denken ze dat ik het niet zie).
Door een verkenningstocht te voet in centraal Dhaka leer ik Dhaka beter kennen. Het beeld van overvolle straten is overal, maar ook het beeld van nieuwsgierige mensen die ongelooflijk vriendelijk zijn. Hoe kleiner de steegjes, hoe meer vragen. Ik merkt dat ik door de veiligheidssituatie achterdochtig ben, maar elk persoon die ik spreek ontdooit me. Bij het vragen van de weg word ik ongevraagd 10 minuten lang begeleid naar de plek van bestemming en hij weigert daarvoor geld aan te nemen. Buitenlanders hebben een hoge status en gastvrijheid staat hoog in het vaandel. De kleinere staten tonen ook meer armoede en viezigheid. Rondom moskeeën komen de meest behoeftige mensen bij elkaar om te bedelen: blinden, lilliputters, gehandicapten en mensen met de meest erge vergroeiingen. Iedereen gooit afval gewoon op straat en overal ligt plastic. Voor mijn ogen wordt een eend onthoofd. In een park komt een man op me af die ook zijn kaartje deelt: hij werkt in een kledingfabriek. Ik ga proberen met hem af te spreken en stiekem te zien hoe de werkomstandigheden zijn. De volgende dag worden we door Mehedi van VSO meegenomen voor een kleine tour door oud Dhaka. We komen een Hindu festival tegen waar de prime minister komt. Nu merken we echt dat buitenlanders voorgaan op alles. Mehedi loopt met ons langs alle rijen en we worden meteen door het hoofd van de beveiliging binnen gelaten. Bij een moskee bezoek loopt hij met ons door de uitgang naar binnen en skippen we de rij. Een wegblokkade van de politie wordt opzij geschoven als wij erdoor willen. Iedereen vindt dit normaal: we zijn gasten en die laat je niet wachten. De omgekeerde wereld in vergelijking met Amsterdam.
Ik doe in Bangladesh twee opdrachten: een in een ecologische mensvriendelijke kledingfabriek (Classical Handmade products) en 1 bij het NGO Affairs Bureau van de overheid van Bangladesh. Voor het laatste ben ik deze week vooral op pad geweest. Het NGO bureau is gevestigd op verdieping 9 en 10 in een gebouw waar op de begane grond een visbedrijf zit en gebouw stinkt naar vis. Overal liggen stapels papier (zie foto) en het interieur is al 30 jaar niet meer vervangen. Opvallend detail is dat overal meerdere klokken hangen, die stuk voor stuk niet op tijd staan. Ik spreek met de Director General Ashadul. Ik kom voor “information management”. De westerse definitie hiervan (en de reden waarom ik geselecteerd ben) zou inhouden dat ik informatieprocessen of opslag van informatie ga organiseren. De definitie van Ashadul is “de informatie die het NGO bureau naar haar stakeholders communiceert”, oftewel een “communication strategy”. Iets totaal anders dus. Nu blijkt de “communication strategy” tot nu toe een halflege website (http://www.ngoab.gov.bd/) en een zelfgemaakte brochure te zijn, dus ik kan genoeg bijdragen. Ik word meteen uitgenodigd om de volgende dag op een conferentie (zie foto) te komen die toevallig plaats vindt. Dat wordt een grappige ervaring want deze blijkt volledig in Bangla (de taal) te zijn. Opnieuw merk ik dat een buitenlander belangrijk is. Alle sprekers willen met mij op de foto en ik zit met de Director General en zijn baas van het ministerie aan tafel. Wel ontmoet ik een aantal interessante mensen. Een EU-afgevaardigde en verschillende mensen van BRAC., een overkoepelende ngo-organisatie (www.brac.net). Ook hier word ik uitgenodigd op kantoor maar in ben hier maar 6 weken en de opdracht bij de kledingfabriek is amper begonnen.
Om jullie een goed beeld te geven van de kledingindustrie wil ik iedereen aanraden “the true cost” te kijken. (truecostmovie.com). Er zitten vooral veel beelden van Dhaka in en legt precies uit hoe de kledingindustrie werkt. Ik ga de komende weken voor Classical Handmade Products (CHP) werken. Een inspirerende man die op het platteland mensvriendelijke kleine kledingfabriekjes bouwt. Hierdoor kunnen de vrouwen in hun dorp blijven wonen, zelf bepalen hoe lang ze werken en een goed loon verdienen in goede omstandigheden. Ze groeien zo hard dat professionalisering nodig is om een geweldig idee niet te laten stranden in organisationele chaos. Ik hoop dat ik daar enorm veel kan bijdragen. We gaan het zien. Volgende week meer
Mijn eerste week in Dhaka zit erop en Dhaka heeft grote indruk op me gemaakt door haar positieve eigenschappen maar ook de vele uitdagingen die de stad heeft. Tot nu toe heb ik Noord-Dhaka, Centraal Dhaka en een klein stuk van Old Dhaka kunnen verkennen. Dhaka bezwijkt onder de hoeveelheid mensen. Er wonen 17 Miljoen mensen in een stad met dramatische infrastructuur en enkel bovengronds openbaar vervoer. Lopen is bijna net zo snel als een taxi door de hoeveelheid verkeer. We doen regelmatig 45 minuten van ons appartement naar het kantoor terwijl dit 3 kilometer is. Op de hoofdstraten rijden bussen (allemaal bouwjaar < 1975) auto’s en CNGs, een 1 a 2 persoons mini taxi waarbij je in een soort stalen kooitje de weg over sjeest (zie foto). De wegtaferelen zijn ongelooflijk gevaarlijk. Iedereen rijdt met volle vaart op kruispunten en files in en kijkt op het laatste moment wie er uitwijkt. Waarschijnlijk herkenbaar voor India-gangers, maar totaal nieuw voor mij. In zijstraten zijn er daarnaast ook rickshaws. Voor 20 cent tot een euro rij ik een half uur rond als een koning. Het straatbeeld bestaat vooral uit forenzen en handelaars: vrouwen onderweg naar kledingfabrieken, mannetjes met allerlei spullen op karretjes: huiden, bamboo, fruit, staal, alles. In de spits is ook lopen lastig. Verkeer stopt voor niks en de stoepen (die overigens vol diepe gaten zitten) raken overvol. Ik ben een bezienswaardigheid. Iedereen kijkt me aan. Ik word meerdere keren per dag gevraagd om met kinderen en jongeren op de foto te gaan. Ook maken mensen regelmatig selfies met mij op de achtergrond (en denken ze dat ik het niet zie).
Door een verkenningstocht te voet in centraal Dhaka leer ik Dhaka beter kennen. Het beeld van overvolle straten is overal, maar ook het beeld van nieuwsgierige mensen die ongelooflijk vriendelijk zijn. Hoe kleiner de steegjes, hoe meer vragen. Ik merkt dat ik door de veiligheidssituatie achterdochtig ben, maar elk persoon die ik spreek ontdooit me. Bij het vragen van de weg word ik ongevraagd 10 minuten lang begeleid naar de plek van bestemming en hij weigert daarvoor geld aan te nemen. Buitenlanders hebben een hoge status en gastvrijheid staat hoog in het vaandel. De kleinere staten tonen ook meer armoede en viezigheid. Rondom moskeeën komen de meest behoeftige mensen bij elkaar om te bedelen: blinden, lilliputters, gehandicapten en mensen met de meest erge vergroeiingen. Iedereen gooit afval gewoon op straat en overal ligt plastic. Voor mijn ogen wordt een eend onthoofd. In een park komt een man op me af die ook zijn kaartje deelt: hij werkt in een kledingfabriek. Ik ga proberen met hem af te spreken en stiekem te zien hoe de werkomstandigheden zijn. De volgende dag worden we door Mehedi van VSO meegenomen voor een kleine tour door oud Dhaka. We komen een Hindu festival tegen waar de prime minister komt. Nu merken we echt dat buitenlanders voorgaan op alles. Mehedi loopt met ons langs alle rijen en we worden meteen door het hoofd van de beveiliging binnen gelaten. Bij een moskee bezoek loopt hij met ons door de uitgang naar binnen en skippen we de rij. Een wegblokkade van de politie wordt opzij geschoven als wij erdoor willen. Iedereen vindt dit normaal: we zijn gasten en die laat je niet wachten. De omgekeerde wereld in vergelijking met Amsterdam.
Ik doe in Bangladesh twee opdrachten: een in een ecologische mensvriendelijke kledingfabriek (Classical Handmade products) en 1 bij het NGO Affairs Bureau van de overheid van Bangladesh. Voor het laatste ben ik deze week vooral op pad geweest. Het NGO bureau is gevestigd op verdieping 9 en 10 in een gebouw waar op de begane grond een visbedrijf zit en gebouw stinkt naar vis. Overal liggen stapels papier (zie foto) en het interieur is al 30 jaar niet meer vervangen. Opvallend detail is dat overal meerdere klokken hangen, die stuk voor stuk niet op tijd staan. Ik spreek met de Director General Ashadul. Ik kom voor “information management”. De westerse definitie hiervan (en de reden waarom ik geselecteerd ben) zou inhouden dat ik informatieprocessen of opslag van informatie ga organiseren. De definitie van Ashadul is “de informatie die het NGO bureau naar haar stakeholders communiceert”, oftewel een “communication strategy”. Iets totaal anders dus. Nu blijkt de “communication strategy” tot nu toe een halflege website (http://www.ngoab.gov.bd/) en een zelfgemaakte brochure te zijn, dus ik kan genoeg bijdragen. Ik word meteen uitgenodigd om de volgende dag op een conferentie (zie foto) te komen die toevallig plaats vindt. Dat wordt een grappige ervaring want deze blijkt volledig in Bangla (de taal) te zijn. Opnieuw merk ik dat een buitenlander belangrijk is. Alle sprekers willen met mij op de foto en ik zit met de Director General en zijn baas van het ministerie aan tafel. Wel ontmoet ik een aantal interessante mensen. Een EU-afgevaardigde en verschillende mensen van BRAC., een overkoepelende ngo-organisatie (www.brac.net). Ook hier word ik uitgenodigd op kantoor maar in ben hier maar 6 weken en de opdracht bij de kledingfabriek is amper begonnen.
Om jullie een goed beeld te geven van de kledingindustrie wil ik iedereen aanraden “the true cost” te kijken. (truecostmovie.com). Er zitten vooral veel beelden van Dhaka in en legt precies uit hoe de kledingindustrie werkt. Ik ga de komende weken voor Classical Handmade Products (CHP) werken. Een inspirerende man die op het platteland mensvriendelijke kleine kledingfabriekjes bouwt. Hierdoor kunnen de vrouwen in hun dorp blijven wonen, zelf bepalen hoe lang ze werken en een goed loon verdienen in goede omstandigheden. Ze groeien zo hard dat professionalisering nodig is om een geweldig idee niet te laten stranden in organisationele chaos. Ik hoop dat ik daar enorm veel kan bijdragen. We gaan het zien. Volgende week meer
-
11 Oktober 2016 - 14:13
Annemarie:
Waaahh, wat gaaf zeg. Als India-ganger herken ik inderdaad stukjes uit je verhaal, die selfies waar jij 'toevallig' onderdeel van bent ja, haha. Maar heel bijzonder om te lezen, benieuwd hoe de komende weken jouw beeld gaat veranderen. Veel plezier en succes! -
11 Oktober 2016 - 20:17
Corina:
Hee Hans! Super gaaf dat je in Bangladesh bent, je hebt nog een paar drukke weken voor de boeg zo te lezen. Leuk om jouw blog te volgen. Veel succes en plezier in dit bijzonder land. -
12 Oktober 2016 - 08:02
Harry:
Mooi stukje en uitstekende instelling. Ik hoor er wel van op dat je je daar pas als bezienswaardigheid betitelt ;-) -
12 Oktober 2016 - 10:22
Johan:
Hey Hans,
Tof reisverslag!
Mooie observaties en persoonlijke inbreng :)
Succes daar!
-
12 Oktober 2016 - 16:08
Jeroen:
Mooi begin gemaakt, Hans.
Heerlijk om te lezen, jouw verslag. Mooi ook om te zien dat er zo snel alweer begripsverwarring ontstond over de opdracht/bijdrage/expertise.
Geniet van deze volgende "learning journey".
Groet, Jeroen -
12 Oktober 2016 - 16:10
Caroline:
Hansje!!
Wat leuk!! Wat een gave dingen maak je nu al mee - heerlijk om te lezen
Heel veel succes, ben benieuwd wat je in zon korte tijd kan doen maar jou kennende vast heel veel!
Liefs
-
19 Oktober 2016 - 14:39
Peter:
Hi Hans,
Gave ervaring :) Heel herkenbaar ook zoals je de lokale gewoontes beschrijft, in India soortgelijke taferelen gezien. En moest hard lachen om die mismatch tussen je opdracht zoals die vanuit het Westen opgevat is en de werkelijke behoeftes daar, maar zeker weten dat jij er toch iets goeds van gaat maken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
